Streek-GR Waas- en Reynaertland Dag 2: Sinaai – Stekene – Nieuw-Namen – Emmaland (NL)

De dag begint ’s nachts. Dat is natuurlijk altijd waar, maar vandaag in het bijzonder: tegen drieën word ik wakker van luid geschreeuw. Een uil? Een ander soort roofvogel? De Birdnet app weet er geen raad mee; de tikkende regen helpt ook niet mee bij identificatie. Lieve denkt de volgende ochtend dat het een sperwer geweest moet zijn; een vorige bezoeker heeft al eens zo’n schreeuwerd geïdentificeerd met meer geluk dan ik. Dan maar oordopjes in. Als m’n wekker gaat om half acht ben ik nog volop in mijn REM-slaap, dus ik snooze een halfuur om mijn dromen af  te  ronden.  Lieve zet thee en bakt zelfs een pannenkoek voor me: ze heeft nog beslag over na het ontbijt van haar kleinzoon. Terwijl ik deze goedheid verorber geeft ze de katjes te drinken. De drommels.

Streek-GR Waas- en Reynaertland Dag 1: Sinaai – Lokeren – Daknam – Eksaarde – Moerbeke – Klein-Sinaai – Sinaai

Het laatste weekend van juli ben ik voor het eerst sinds terugkomst uit Roemenië weer op stap gegaan in eigen land(en): via de Streek-GR Waas- en Reynaertland van Sinaai naar Hulst (Nederland). ’t Was nodig. Ik ga er niet om liegen: het valt me niet mee om weer thuis te zijn. Ik voel me snel overprikkeld en depri, mis ‘mijn’ bergen, en de volle koelkast is altijd dichtbij als troostprijs. Ik mis de rust, de ruigheid, het avontuur. Avontuur dat in België een stuk minder voor het oprapen ligt. Maar ik moet wat, dus heb ik mezelf een schop gegeven en ga ik verder waar ik eerder dit jaar gebleven ben op de Streek-GR Waas- en Reynaertland. Ik kom direct langs mooie straatnamen: Haneweestraat, Luitentuitstraat. En dan kom ik  ook nog eens door een dorpje met de prachtige naam Daknam.  ‘Toen hij het dak nam, nam zij de benen’? Of zoiets.

Sint Teddy

Alle teddyberen in de stad
hebben het helemaal gehad
Ze zijn voor het raam geplant
vanwege één of andere crisis in het land
Hen is weer eens niets gevraagd
Al weken zitten ze, geplaagd
Ze moeten kinderen blij maken
Maar mogen hen niet aanraken
Ze voelen zich tentoongesteld
Krijgen hiervoor niet eens geld
Ze eisen minstens drie potten honing
Voor hun werk achter glas als beloning:

‘Schandelijk is het, dat ze ons brave beren
Gebruiken als waren we lichtzinnige deernen
Bovendien, waarom zouden wij knuffelbaar zijn?
We grommen heel hard, en onze klauwen doen pijn
Een knuffel van ons is geen pretje:
Eén poot om je heen en ik plet je
Maar dat snappen die dwaze mensen niet
Ze kleineren ons stuk, tot ons grote verdriet
We kunnen hen één voor één vellen
Maar nee, we passen op onze tellen
Van onze lankmoedigheid kunnen ze nog veel leren
Want zo zijn wij wél: wij, nobele beren.’

#grievancesintimesofcorona

Thoughts on Easter from an agnostic Christian

Easter 2020. Jesus has risen once again – so they say. The sun sets. Time for the unbelievers to come out of their dens. The Thomases and Nathanaels. They prefer dusk to dawn: in the shade they can sit in peace without disturbing their jubilant friends. They don’t want to cast a shadow over the celebration, but cannot join in. So they watch and witness – and some of them write.

Wat geeft het?

Het eerste spruitje
komt onverwacht boven, groen
van nieuwheid in ‘t zwart.

Wat het is weet ik
niet meer: waar zaaide ik wat?
Wat geeft het? Het leeft.

Binnen buiten

Binnen buiten we
alles uit wat er maar tot
vreugde leiden kan.

Mental health care in times of corona

Hello dear friends,

Just wanted to share some thoughts on this health crisis. While the virus is raging around, there is another aspect that I think deserves more attention: our mental health. Many if not all of us experience emotional distress in one way or another. Some of us feel this a little more strongly than others: people who already have mental health challenges are affected even more. Speaking for myself, I am extra prone to bouts of depression, and suffer from overwhelm because I am highly sensitive. I think we could all do with some extra TLC in order to stay sane. Here are a few things I find extremely helpful these days.

Gent: rondje lopen (2)

Kwart voor vijf. Ik kijk naar buiten; de lucht kleurt vervaarlijk mooi. Dat betekent dat ik snel moet zijn als ik nog met enig daglicht wil hardlopen. Fluks trek ik mijn schoenen en jack aan – ’t is frisjes. Ik heb niet zoveel op te zetten en wil nog aan een artikel over Roemenië werken – ter promotie van mijn bergwandelgids – dus ik ga het bij een zeskilometerrondje houden. Via het Citadelpark betekent dat meestal; zo ook vandaag. Als ik het conferentiecentrum in het park nader komen tientallen oranje rolkoffertjes me tegemoet. Een blik op het plakkaat aan de muur bij de ingang geeft opheldering: ‘Tien managementboeken op één dag.’ Arme mensen.

Strandweer

Strandweer vandaag.
Goed voor van
Oostende naar Nieuwpoort
te wandelen.
Geen poot verzet.
Toch genoten
van het lekkere strandweer.

Aanstekelijk

Eén van mijn favoriete winkels in Gent is de dagwinkel van het tegenovergelegen Indian Curry House, op een paar honderd meter lopen van ons huis. Meestal koop ik hier alleen paneer; soms ook wat kruiden. Vaak word ik geholpen door een tamelijk jonge jongen die de zaak nochtans zeer goed bestiert. Kom je binnen, dan zit hij geconcentreerd naar een laptop te staren met zijn koptelefoon op – een onderwijskundige vriendin van mij loerde eens op zijn scherm en zag, verrukt, dat hij niet aan het gamen of facebooken was, maar aan het leren. Die koptelefoon gaat direct af zodra hij je gewaar wordt.

‘I can’t see a way through’

Artwork by Charlie Mackesy, whose beautiful book The Boy, The Mole, The Fox and The Horse is now available. Taken from his bio on his website:

He thinks G. K. Chesterton sums it all up well: “At the back of our brains, so to speak, there was a forgotten blaze or burst of astonishment at our own existence. The object of the artistic and spiritual life was to dig for this submerged sunrise of wonder.”

 

Feel your Feelings

Gent: rondje lopen

Het is vrijdag en ik heb een vrije dag. Het idee is dat ik niet teveel doe, maar morgen komen zwager en schoonzus met drie kinderen in tow op bezoek. Dus sla ik aan het opruimen, want het mag er natuurlijk niet als een studentenhuis (Vlaams: ‘kot’) uitzien als er visite komt. Mijn stemming gaat er echter niet op vooruit: ik ben een slaaf van mijn tamelijk nodeloze opruimdrang. Zo smerig is ons huis namelijk ook weer niet. Dus wanneer ik me realiseer dat het de bedoeling was dat ik vandaag vooral voor mezelf zou zorgen en niet voor mijn huis of andere mensen bel ik Wilbert met een klaagzang en de vraag of hij wil koken, ook al was ik eigenlijk aan de beurt.

Duif en dak

Het regent snoeihard en
de duif blijft gewoon
doodgemoedereerd
op de dakrand zitten.
Alsof er niks aan de hand is.
Misschien is dat ook wel zo.
Hij of zij kleurt wel mooi
bij het grauw: de wolken,
de muren, al het gure
dat samen herfst heet.

Thoughts on depression

Depression is a tricky thing to write about. The moment you do people may think you are utterly unhinged or unreliable or suicidal. I like to think I am none of these. Despite risking raised eyebrows or frowns or what not I feel I need to write about mental health. I am an ambassador of a sizeable chunk of the population whose suffering largely goes unnoticed – for so many reasons. Because we feel there is worse suffering out there. There are refugees and raped women and wars and amputees so who are we to whine about what’s going on in our heads and bodies which look perfectly fine from the outside. So we put a brave face on it. And because many of us are ashamed of our weaknesses, which we feel we need to hide because what will our friends and our family and perhaps most importantly our employers think. So we smirk and smile and shine as hard as all the other people (who, for all we know, may be suffering one way or another too). And because so many of us don’t have a voice. But I do and although it may be little and squeaky I choose to use it.

on waking: notes to self

i suffer and i fall asleep
i wake and i suffer
i plot against my pains
what will soothe?
whatever it is, it needs
doing and that is tiresome
in itself. i drag myself
from minor cure to cure
something that i
cannot even name
although i know
it all too intimately
what is self,
what is burden?
i’ve stopped calling out:
don’t you hear anymore?
i know i’m on my own
be it with witnesses
but what can they do
but watch and cringe?

take a bath. sink
if only for a second.
breathe in, even though
the air itself
frightens you
hope all over again
even though hope
has battered itself
into numbness,
still hoping it
can lift itself into
aliveness again
and sometimes it does,
for a while,
and it’s good,
for a while,
and i forget,
for a while,
and i live,
for a while.

Spruit

Roodborstjesstraat,
Dikkelindestraat,
Kolegemstraat.
Tram 1 rijdt me
hortend hakkelend
schokkend naar
de psychiater
waar ik, uitgebalanceerd
mijn verhaal doe over
mijn onuitgebalanceerdheid.
Ik feliciteer mijzelf daarmee.
Raap een beregende kastanje
zorgvuldig de druppels koesterend.
Zonder nat geen glans:
kiemkracht in mijn hand.
Aarden zal hij niet;
Niet hier. Teveel vertier,
Te hard, te tegels, te regels.
Heeft toch iets doen
ontspruiten. Duiding.

September

De klimop groeit naar beneden
Mijn teennagels bladderen af
Ik huiver in de zon

Ik spoel de zomer weg
Op dertig graden
Met wasverzachter

September beginnings

September. Despite its marking the start of autumn, for me it has always been the month of beginnings. New season, new jobs, new poems, new challenges. Since I have always refused to have a job that did not allow me to take the entire summer off – to travel, to rest, to do whatever I felt like doing – I’ve always thought in terms of academic years, starting September and ending in June, with a big blissful gap in between ending and beginning. The lunar year doesn’t mean very much to me and I don’t really see the point of celebrating New Year’s Eve – I either reluctantly comply or watch the fireworks from my sofa all by myself (preferably with headphones on since I hate the noise).

Minste weerstand

Hier op de stoeprand
Loopt bijna niemand
Dus is ie voor mij
Iedereen voorbij