Het is weer zover.

Het geluid van een cirkelzaag.
Luchtige vliegtuigjes.
De demping is weg:
Het leven wordt zacht
opengereten door
een ontdane hemel.

Vliegen, meeuwen,
Merels, mezen,
Knoppen, krokussen:
Dat ook. Maar vooral

meer mensen die zich
op de fiets wagen met
een bowlingbal op hun kop.
(De hemel zou eens op
je schedel vallen.)
Nog meer onoplettenden
voor mijn voeten.
(Dood aan de zorgelozen.)
Paniekberichten over
goudjakhalzen en lynxen
die Vlaanderen over drie jaar
zouden kunnen willen bereiken
(God weet waarom),
en hoe uw kippen en schapen
tegen deze oprukking
te verdedigen, mocht het
ooit zover komen.
(Ze kijken wel uit.)

En om dit alles te onderstrepen
Meer poeplucht in mijn neusgaten.

Morgen ga ik naar de kapper.
Dan is het officieel.

Advertisements

Zeehond zijn

Zeehond zijn, dat
lijkt me wel wat.
Alleen dan niet
waar de ijsberen zijn.
Op de Waddeneilanden ofzo,
of waar die dieren ook mogen leven.
Een iets warmere plek misschien.
Verzaligd een halfuurtje
tukken op de zeebodem,
en dan als je zuurstof op is
verdergaan op een warme rots
flapflapflap wentel je
je kwabben erop.
En als je honger hebt wentel je
je weer de zee in.
Paar visjes vangen en
weer tukken. Beetje
geluiden maken, af en toe
een beetje duwen om
je ruimte op te eisen.
Gewoon lekker genoeglijk niksen.
En toch bestaansrecht hebben.
Zonder je ervoor te schamen,
dat je daar een beetje
dik ligt te wezen in de zon.

Home

The birds are big.
The sky is high.
The grass grows tall.
The apples fall.

The air is warm.
The wind sends wisps
of hay across
my bare tanned arms.

I lie face up
and I breathe in
until I burst.
Except I don’t

because I’m whole:
There is no crack
this joy can’t heal:
I am at home.